بی دندانی اصطلاحی است که برای توصیف وضعیت نداشتن دندان استفاده می شود که می تواند در نتیجه آسیب، پوسیدگی، بیماری لثه یا حتی به دلیل کشیدن دندان رخ دهد. از آنجایی که بی دندانی می تواند باعث ایجاد طیف وسیعی از مشکلات شود، افرادی که دچار مشکل بی دندانی هستند، به طور کلی به دندانپزشک خود برای جایگزینی دندان مراجعه می کنند.
وقتی نوبت رفع این مشکل می رسد، معمولا دو سه گزینه در دسترس است، که در این مطلب درباره دو مورد صحبت می شود.
- گزینه اول، دندان مصنوعی که هم رایج و هم قابل تشخیص است.
- گزینه دوم، ایمپلنت های دندانی که به اندازه دندان های مصنوعی شناخته شده نیستند.
در حالی که هر دو گزینه قادر به بازیابی عملکرد دهان و دندانها هستند، با این حال تفاوت هایی باهم دارند. به دلیل این تفاوت ها، بیماران اغلب به این فکر می کنند که کدام گزینه بهتر است. برای کمک به پاسخ به این سوال، اجازه دهید نگاهی به این دو گزینه جایگزینی دندان بیندازیم.
دندان مصنوعی سنتی غیر ثابت
این نوع از پروتزها مجموعه‌ای از دندان‌های مصنوعی هستند که بر روی پایه اکریلیک نصب می‌شوند که این پایه شبیه بافت لثه است. آنها روی لثه های شما می نشینند و برای ماندن در جای خود از مکش استفاده می کنند. اگر از دندان مصنوعی برای فک بالا استفاده شود، دندان مصنوعی کل کام بالایی را می پوشاند تا مکش لازم برای جلوگیری از افتادن آنها ایجاد شود. با این حال، بسیاری از بیماران هنوز شکایت دارند که پروتزهای مصنوعی آنها ممکن است در حین صحبت کردن و غذا خوردن سر بخورد یا حرکت کند.
در بیشتر موارد، دلیل حرکت دندان های مصنوعی این است که دیگر به درستی در جای خود قرار ندارند. ببینید، زمانی که دندان ها از بین بروند، استخوان فک زیرین شروع به زوال می کند، زیرا دیگر با نیروی جویدن تحریک نمی شود. با تحلیل رفتن استخوان فک، به مرور زمان شکل آن تغییر می کند. این بدان معناست که ظرف چند سال، پروتزهای مصنوعی نیاز به اصلاح دارند تا بار دیگر به درستی جا بیفتند. از آنجایی که استخوان فک همچنان رو به زوال است، ممکن است در نهایت نیاز به ساخت یک مجموعه کاملاً جدید از دندان های مصنوعی برای تطابق با ساختار جدید فک باشد.
دندان مصنوعی متکی بر ایمپلنت دندان (دندان مصنوعی ثابت)
ایمپلنت های دندانی ریشه های مصنوعی دندانی هستند که در استخوان های فک قرار می گیرند و برای تکمیل ایمپلنت در ادامه از روکش دندان روی ایمپلنت استفاده می شود. در مواردی که یک دست کامل از دندان ها از بین رفته باشد (دندان های فک بالا یا پایین)، معمولاً از ۴ تا ۶ ایمپلنت دندان برای قرار دادن یک پروتز متکی به ایمپلنت استفاده می شود. برخلاف دندان های مصنوعی متحرک، پروتزهای متکی به ایمپلنت توسط ۴ تا ۶ ایمپلنت دندان در فک ثابت می‌شوند. پروتزهای متکی به ایمپلنت روی کام قرار نمی گیرند، زیرا برای ماندن در جای خود به مکش متکی نیستند.
از آنجایی که پروتزهای متکی به ایمپلنت به جای مکش به ایمپلنت های دندانی برای تثبیت نگه داشتن آن ها متکی هستند، به همان روشی که پروتزهای سنتی انجام می دهند حرکت نمی کنند و نمی لغزند و در جای خود ثابت هستند. هنگامی که ایمپلنت ها در فک قرار می گیرند و بعد از گذشت مدت زمانی بهبود می یابند و با استخوان فک اطراف ترکیب می شوند، این به ایمپلنت ها اجازه می دهد تا توانایی طبیعی گاز گرفتن و جویدن انواع غذاها را بازیابی کنند.
کاشت ایمپلنت در استخوان فک همچنین به این معنی است که ایمپلنت های دندانی به تحریک استخوان فک از طریق اعمال نیروهای جویدن و گاز گرفتن ادامه می دهند. تحریک مداوم استخوان فک از پخش شدن استخوان در سایر نقاط جلوگیری می کند و در عوض آن را در فک جایی که به آن تعلق دارد نگه می دارد. این بدان معنی است که استخوان فک در طول زمان مانند دندان مصنوعی سنتی تحلیل نمی رود. ایمپلنت های دندانی می توانند چندین سال بدون نیاز به تعویض دوام بیاورند و حتی برخی ها آن را یک درمان مادام العمر می دانند.
همانطور که می بینید، پروتزها و ایمپلنت های دندانی هر دو می توانند جایگزین کل دندان های یک فک شوند. با این حال، هر دو گزینه، گزینه های بسیار متفاوتی را ارائه می دهند که می تواند یک سوال را ایجاد کند که کدام گزینه بهتر است؟
پس از بررسی نحوه مقایسه این دو گزینه، آشکار احتمالا می شود که ایمپلنت های دندانی به دلیل توانایی آنها در بازگرداندن عملکرد طبیعی جویدن، ماندن ثابت در محل در هنگام صحبت و غذا خوردن و حفظ شکل و عملکرد طبیعی استخوان فک، گزینه بهتری هستند.
با این حال بازهم با دندانپزشک درباره این موضوع مشورت داشته باشید.
